Muğlalı bir insan olarak İstanbul’a bilinçli şekilde ikinci kez taşındığımdan her bahsettiğimde, aşağı yukarı çoğu istanbulludan aynı tepkiyi görürüm. Benzer tepkilerin akabinde ise “bir gün ben de sizin oralara taşınacağım.” benzeri cümleler ise art arda sıralanır. Her tatile gittiğimde ise geniş bahçeli evimizin uzağında yükselen yeni evlerin inşaatlarını görürüm ve köylüler arasında bu yeni inşaatın sahibinin ne kadar önemli bir iş insanı, akademisyen vs. olduğundan bahsedilir.
İstanbul’un büyük sorunlarından bir tanesi ise bitmek tükenmek bilmeyen inşaatlar ve uzaklık-konfor ikilemi arasında sıkışıp kalmış milyonlarca beyaz yakalının yaşadığı bir şehir olması. Bana sorarsanız bu sorun zaten bu şehrin karakteri ve aslında buradaki herkesin yine burada olma sebeplerinden biri.
Tüm bu düşünceler arasında İstanbul’a geri dönmüş olan benim için hoş bir 90 dakikalık yüzleşme oldu Son Çıkış. Ele aldıkları ve izleyiciye sunduklarıyla eğlenceli, hoş ve acı sürprizlerle dolu bir yol filmi izledik. Yol filmi denince aklınıza uzun uzun yollar ve bu yolların getirdikleri geliyor olabilir. Aksine film, bize bir güzellik yaparak aslında bir takım şehirlerin bile arasından fazla sürebilen İstanbul’un bir ucundan bir ucuna gidebilme serüvenini anlatıyor ve her gün başımıza gelen ne varsa dışarıdan trajikomik bir bakış açısıyla görmemizi sağlıyor. Tüm bunlarla birlikte bizi tanıştırdığı İstanbul’un birbirine mesafe olarak yakın ve fakat hayat bakımından bir o kadar uzak tiplerinin de bir geçidini sunuyor. Tüm bunların sunumundaki başarının, tüm film boyunca sürekli yükselen tempo ile birlikte içinde yaşadığımız bu garip kalabalığın renklerinin de çok dengeli bir şekilde kullanılmış olması olduğunu söylemem gerek.
Tam bir “modern Nasrettin Hoca fıkrası” olarak tanımlayabileceğim bu filmden memnun olarak salondan çıkacağınızı tahmin ediyorum. Özlemini çektiğimiz “altı dolu” komedi filmlerinin hak ettikleri değeri artık daha fazla göreceğini umarak, bu başarısı tescilli filmi izlemenizi tavsiye ediyorum.
Alican Yenice yazdı
